ادبیات کلاسیک به آثار ادبی اطلاق می شود که در آزمون زمان مقاومت کرده و از ارزش های هنری و فرهنگی ماندگار به شمار می روند. این آثار اغلب به دلیل شایستگی ادبی، اهمیت تاریخی و ارتباط پایدارشان مورد مطالعه و تجلیل قرار می گیرند. ادبیات کلاسیک یک اصطلاح جمعی برای آثار ادبی است که از زمان و فرهنگ فراتر می روند تا جذابیت جهانی داشته باشند. چنین رمان‌ها، داستان‌های کوتاه و شعر در طول زمان مرتبط باقی می‌مانند. آنها به دلیل شایستگی هنری، کیفیت و اغلب به دلیل ماهیت پیشگامانه شان شناخته می شوند.
ادبیات کلاسیک طیف گسترده ای از ژانرها، از جمله رمان، نمایشنامه، شعر و مقاله را در بر می گیرد. چند نمونه از ادبیات کلاسیک عبارتند از:
1. «دن کیشوت» اثر میگل دو سروانتس
2. «غرور و تعصب» نوشته جین آستن
3. «کمدی الهی» اثر دانته آلیگری
4. «کشتن مرغ مقلد» اثر هارپر لی
5. «اودیسه» اثر هومر
6. «موبی دیک» اثر هرمان ملویل
7. «گتسبی بزرگ» اثر F. Scott Fitzgerald
8. «هملت» اثر ویلیام شکسپیر
9. «جنگ و صلح» اثر لئو تولستوی
10. «قصه های کانتربری» نوشته جفری چاسر
ادبیات کلاسیک اغلب با سبک نوشتاری قدرتمند و خاطره انگیزش مشخص می شود که اغلب از تصاویر زنده، نمادگرایی پیچیده و زبان غنی استفاده می کند. این آثار اغلب مضامین و ایده‌های جهانی را بررسی می‌کنند که با مردم در فرهنگ‌ها و دوره‌های زمانی مرتبط هستند، مانند عشق، از دست دادن، هویت و شرایط انسانی.
به طور خلاصه، ادبیات کلاسیک دسته وسیعی از آثار ادبی است که امتحان خود را پس داده اند و از ارزش های هنری و فرهنگی ماندگاری به شمار می روند. این آثار اغلب با سبک نوشتن خاطره انگیز و کاوش در موضوعات و ایده های جهانی مشخص می شوند.
ویژگی‌های ادبیات کتاب کلاسیک چیست؟
یکی از ویژگی‌های مهم و حتی جالب کتاب کلاسیک این است که با هر بار خواندن آن نکات تازه بیشتری برای خواننده دارد و هیچگاه تکراری نمی‌شود. اگر کتابی در سنین جوانی مطالعه شود و بعد از سالیان دراز دوباره همان کتاب خوانده شود لذت دوباره خواندنش بیشتر می شود، به طوری که کتاب تازه ای را شروع به خواندن کرده اید و دقیقا ادبیات کلاسیک آن کتاب با لذت خواندن در جوانی متفاوت خواهد بود.
